Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών πέφτει, οι λίγοι πιστοί όμως συνεχίζουν παρά τις δυσκολίες και σε λίγο καιρό ένα ερείπιο, πρώην τσαγκαράδικο, στεγάζει τα όνειρά μας. Ακολουθούν όμως πέτρινα χρόνια, η ομάδα παραπαίει “μουντζωμένη απ’ τον Θεό”,  βρισκόμαστε στο 1998 στα Πηγάδια, όλοι μα όλοι εκεί για μια φορά ακόμη πιστοί στο καθήκον μας, με δύο πουλμανάκια στα σύρματα να εμψυχώσουμε την καψούρα μας! Το ξύλο έπεφτε βροχή, μα τελικά όλα πήγαν καλά και μείναμε στην κατηγορία. Όμως πάντα κάτι, κάποια λεπτομέρεια δεν αφήνει την ομάδα να κάνει το μεγάλο άλμα. Τα χρόνια περνούν, πολλοί δικοί μας βαρέθηκαν, άλλοι κουράστηκαν και πάρα πολλοί σοβάρεψαν… Ο πυρήνας όμως άντεξε και σε χιόνια και βροχές και σε δύσκολες στιγμές που λέει και το τραγουδάκι… Λιγότεροι μεν αλλά με την ίδια τρέλα.